14/09

Η εκκλησία της γειτονιάς μου ,ονομάζεται Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού . Κάθε χρόνο , του Σταυρού , η εκκλησία τελεί περιφορά της εν λόγω εικόνας στην γειτονιά μας . Χωρίς να διακατέχομαι από ιδιαίτερο χριστιανικό ζήλο , πήγα φέτος να παρακολουθήσω την περιφορά . Όμως κάτι πραγματικά περίεργο συνέβη …..
Κοντα στο τέλος της περιφοράς που έμοιαζε με επιτάφιο , η πομπή σταμάτησε για λίγα λεπτά μπροστά από την εκκλησία για δέηση…Στο σημείο αυτό και χωρίς λόγο , μέσα στον συνοστισμό και τον κόσμο , άρχισα να βουρκώνω . Ο βούρκος έγινε κοκκινίλα στα μάτια και μετά από λίγα λεπτά καταιγίδα ….Έβαλα τα κλάματα σαν μικρό παιδί…χωρίς λόγο , χωρίς αιτία ενώ παράλληλα ένοιωθα να πνίγομαι από τον κόσμο για αυτό και σκούντηξα όσους ήταν κοντά μου άρον άρον και πήγα σε μια γωνία και συνέχισα να κλαίω …στο μυαλό μου , μου ήρθαν εικόνες από την οικογένεια μου , από τους φίλους μου από τις πρώην σχέσεις μου και εγώ εκεί , στην γωνία να τους σκέφτομαι και να κλαίω ….Σαν να περίμεναν από μένα όλοι τους κάτι και εγώ χωρίς να μπορώ να σταθώ αντάξιος των προσδοκιών τους να βάζω τα κλάματα . Το κλάμα ήταν η αφορμή να με κάνει να σκεφτώ κατά πόσο είμαι ευχαριστημένος με αυτό που ζω . Τα αποτελέσματα δεν είναι ενθαρρυντικά για διάφορους προσωπικούς λόγους . Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα οι λυγμοί σταμάτησαν τόσο ξαφνικά όσο άρχισαν. Σιγοψιθυρίζοντας μια ευχή , έκανα το σταυρό μου , γύρισα από την άλλη και πήρα τον δρόμο για το σπίτι…